چند روز پيش در يک مهماني دوستانه، متوجه شدم 3 نفر از دوستانم، رژيم گياهخواري دارند البته رژيم‌هاي هر کدام از آنها با ديگري متفاوت بود؛ مثلا يکي فقط گوشت قرمز و سفيد نمي‌خورد، ديگري لب به دوغ، ماست و غذاهاي حاوي تخم‌مرغ هم نمي‌زد و از همه اينها افراطي‌تر، دوستي بود که ژله را هم به‌خاطر منشأ حيواني داشتن مصرف نمي‌کرد.
با دکتر سعيد حسيني، متخصص تغذيه و استاد دانشگاه علوم‌پزشکي تهران گفت‌وگو كرده‌ايم تا ببينيم که خوب و بد رژيم‌هاي گياهخواري مختلف چيست و افرادي که چنين رژيم‌هايي دارند، بايد چه نکته‌هايي را در نظر بگيرند.

اولين مشکلي که رژيم‌هاي گياهخواري برايمان ايجاد مي‌کنند، چيست؟
اولين مشکلي که براي گياهخوار به وجود مي‌آيد، کاهش دريافت يکي از منابع خوب پروتئين که همان پروتئين‌هاي حيواني باشد، است. البته افراد گياهخواري که فقط گوشت‌ها را از برنامه غذايي خود حذف مي‌کنند اما تخم‌مرغ و لبنيات مي‌خورند، مشکل چنداني از نظر دريافت پروتئين‌هاي حيواني نخواهند داشت و بيشترين آسيب، متوجه گروهي مي‌شود که تمام منابع حيواني را از برنامه غذايي خود حذف مي‌کنند.

مگر منابع گياهي نمي‌توانند پروتئين مورد نياز بدنمان را تامين کنند؟
منابع گياهي هم مي‌توانند بخشي از پروتئين موردنياز بدن را تامين کنند اما کيفيت پروتئين‌هاي گياهي و حيواني باهم متفاوت است و انواع حيواني آن کيفيت بالاتري دارد. به‌طور کلي، پروتئين‌ها براي تامين اسيدهاي آمينه مورد نياز بدن، لازم و ضروري هستند. بخشي از اسيدهاي آمينه ضروري در بدن ساخته نمي‌شوند و بايد از طريق مصرف خوراکي‌ها وارد بدن شوند و بخشي ديگر از اين اسيدهاي‌آمينه با دريافت پروتئين کافي در بدن ساخته مي‌شوند.
زماني آمينواسيدها به‌صورت کامل در بدن ساخته مي‌شوند که هم منابع گياهي و هم منابع حيواني پروتئين‌ها را مصرف کنيم. اگر بخواهيم با رژيم‌هاي گياهخواري مطلق، پروتئين مورد نياز بدن را فقط از طريق گياهان به دست بياوريم، به‌طور حتم در دريافت اسيدهاي آمينه دچار مشکل خواهيم‌شد مگر اينکه رژيم غذايي‌ با دقت بسيار زياد، تنظيم و برنامه‌ريزي شود.